تنها روشنایی اتاق متعلق به عشق آسمان یعنی ماه است.از لحظه ای که برگشته ام بی حس روی تختش دراز کشیده ام.

عطر تنش در اتاق پیچیده.

چقدر دلتنگش هستم.

چه زود رفت.

باد پرده ی خاکستری اتاقش را تکان می دهد.

کتابهایش خاک گرفته.چقدر دوستشان میداشت.

بین رفتنش و طنین صدایم که فریاد زدمش:بمان!ثانیه ای بیش نبود!

چرا اتفاق ها کمی پس و پیش نمیشوند  تا همه چیز خوب پیش برود.خدایا دلم او را می خواهد؟

خدایا؟

کجای این دنیاست؟

...